امام علی علیه السّلام فرمودند:

آن كه در عيبِ خود نگرد به عيبِ ديگران نرسد، و آن كه به روزي الهي رضا دهد بر آنچه از دست دهد غم نخورَد، و آن كه تيغ تجاوز بركشد بدان كشته شود، و آن كه خود را در كارها به رنج افكنَد هلاك شود، و آن كه خود را در گرداب افكنَد غرق شود، و آن كه در جاهاي بد رود بد نام شود، و آن كه زياد سخن گويد زياد خطا كند، و آن كه خطاي زياد كند شرم او كم شود، و آن كه شرمش ناچيز شود پارساييش كم گردد، و آن كه پارساييش كم شود دلش بميرد، و آن كه دلش بميرد در آتش رود، و آن كه در عيبهاي مردم نگرد و آنها را بد انگارد ولي براي خود روا دارد دقيقاً او همان احمق است. قناعت ثروتي است بي پايان. و آن كه زياد به ياد مرگ افتد با كمِ دنيا خشنود شود، و آن كه بداند سخن او بخشي از كردار اوست كم سخن گويد جز در آنچه مفيد افتد.
نهج البلاغه، حکمت 341